arivederci inverno. wyznania na komendę.

Temperatura: około -0,5 st C
pogoda: pochmurnie, wieje i ciągle sypie...
nastrój: jaki może być, kiedy głowa boli?
co na obiad: zupa fasolowa, duszony filet z kurczaka, ziemniaczki i marchewka z groszkiem,

Niniejszym przyłączam się do coraz głośniejszego chóru osób, którym zima dała się porządnie we znaki i chcą już wiosny. ZIMIE mówimy zdecydowane arivederci. Nie ma co prawda dużego mrozu, ale ciągle i ciągle pada śnieg, strasznie dużo go już napadało. Mam nawet śmiałość zaryzykować stwierdzenie, że jest go najwięcej od czasu, kiedy tu mieszkamy, czyli od 6 lat. Widoki z okien co prawda mamy cudne, ale jest to też trochę uciążliwe, bo do codziennych porannych rytuałów, oprócz rzecz jasna kawy, należy dodać co najmniej półgodzinne szuflowanie zasypanego podjazdu i odkopywanie auta. Coraz trudniej też wyjechać pod nasz dom, mimo tego, że sąsiad wielkim pługiem regularnie odśnieża i posypuje nam tą drogę dojazdową jadąc do siebie. Jak tak dalej pójdzie to chyba łańcuchy trzeba będzie zakładać na te parę metrów podjazdu.

Zaspy miejscami mamy już takie ponadmetrowe i strach pomyśleć, co by było jakby przyszło nagłe ocieplenie. Dziś w nocy napadało co najmniej 15 centymetrów nowego puchu co widać najlepiej na dachu samochodu, który spędza życie pod chmurką. Dzieci cieszą się co prawda z tej obfitości śniegu, bo mogą wyżywać się na sankach i jabłuszku, nie musząc daleko chodzić - bezpieczny zjazd mają albo spod żywopłotu albo spod wejścia do domu (dobrze mieć prywatną górkę, nie? ;-))). Ale to chyba jedyna korzyść. Nie chcę nawet myśleć o rachunkach za ogrzewanie, ehh...

Dołączyłabym się też do tych, co czują wielką niechęć do wyznawania miłości na komendę i których odstrasza komercyjna strona świętowania walentynek, gdyby nie to, że u nas w domu prezenty z tej okazji są niemal zawsze ręcznie zrobione. I takie uwielbiam. I uwielbiam też jak mój najmłodszy latorośl przybiega z pytaniem "cy wies ze cie kochammmmmm?", tak po prostu, sam z siebie, w trakcie zabawy. I dostaję słodkiego, czekoladowego buziaka.

Przy okazji, opowiastka z cyklu "głodnemu... na myśli" . Wczoraj w sklepie staliśmy w kolejce za wędlinami. Jedna z pań stojących przed nami poprosiła o 30 dkg rolady boczkowej (brr..) a Igor szczerze zdumiony teatralnym szeptem "Co??? czekolady??? boczkowej?????" Kolejka turlała się ze śmiechu...

A na gałęzi wyrastają pączki kwiatowe... kto zgadnie jakie?