na przekór smutkom...

Podejrzewam, że gdybym bardziej się stresowała tym wypiekiem to pewnie by nie wyszło... albo by był zakalec, albo w ogóle jakiś przypaleniec...

A tak od niechcenia, wczoraj pomiędzy obieraniem ziemniaków na obiad i szatkowaniem surówki z kalafiora, wsypałam "na oko" do miski pół torebki mąki (znaczy miało być pół kilograma), wlałam 1 i 1/3 szklanki wody, wkruszyłam pół kostki drożdży... zamieszałam mikserem... i odstawiłam do wyrośnięcia. Mąka była specjalna - taka gotowa mieszanka na chleb cebulowy, od razu z zakwasem, dodatkiem cebulki i jakimiś innymi E (jak doczytałam dopiero później)... Po 20 minutach całkiem pięknie wyrosło, przełożyłam do podłużnej foremki wyłożonej papierem do pieczenia... odstawiłam na godzinę. Zdążyłam odpocząć po obiedzie... a on sobie grzecznie rósł dalej... Potem wsadziłam do nagrzanego do 200 st C piekarnika na 50 minut... i już po chwili w całym domu pachniało BOSKO!!! cudnie, domowo, smacznie i w ogóle... Miałam tremę czy uda się bez pomocy specjalnej maszyny do pieczenia chleba lub też starodawnego pieca chlebowego, jaki był na podorędziu mojej teściowej, która co sobotę skoro świt piekła chleby na cały tydzień, ale chciałam spróbować...

Upiekł się wspaniale... smakował jeszcze lepiej... chyba tak jak tylko pieczony w domu chleb może smakować... Ten był najpierwszy własnoręczny w moim życiu... ale obawiam się, że będą kolejne...

Mam jeszcze do Was pytanie... raczej retoryczne... ;-)))... chcecie candy?

P.S. Dziś też pachniało chlebem...mmmmmmmmmm........... chyba muszę nabyć większą ilość mąki... ;-)))