jubileuszowy-setny-post-jesienny-kolorowy

Niezły wynik, prawda? Poza tym kazdy powód dobry do świętowania...
W związku z tym, że cyfra to dość wyjątkowa, pokażę coś czego dotychczas nie pokazywałam tu... No owszem aparat w rękach miewam nawet często, ale raczej dla dokumentowania różnych rzeczy, które się dzieją wokół mnie. Gromadzę jednak nieśmiało także takie zdjęcia, na których ani ludzie ani wytwory rąk moich nie grają roli najważniejszej.
O tym, że nie lubię jesieni, pisałam już... Bywa zimna, trzeba się ciepło ubierać, pamiętać o szalikach itp. Nie nastrajają mnie optymistycznie szare, zamglone poranki, które w dolinie Dłubni zdarzają się jakże często. Nie znoszę trzymania grabiw zziębnietych dłoniach i zasychających z braku ciepła pelargonii. Nie chce mi się nawet myśleć o tym, że wkrótce trzeba będzie zrobić generalne porządki na tarasie i że poranną kawę wypiję na nim dopiero w przyszłym roku...
Przyroda stara się jednak osłodzić nam ten czas przyzwyczajania się do zimna - wspaniale strojąc się w barwy niespotykane w innych porach roku... Wiecie na pewno ile uroku ma teraz buczynowy las - a jak nie wiecie, lub nie pamiętacie - koniecznie wybierzcie się własnie do takiego lasu na spacer... A jak jeszcze rosną w nim dęby, brzozy i klony - seans terapeutyczny kolorami gwarantowany...
Wiem co mówię... byłam w niedzielę w takim magicznym miejscu, otoczonym grubym murem i szczelnymi zywopłotami. Zajrzeć do środka mogą tylko nieliczni, tak by nie naruszać prywatności i burzyć ulotnej weny muzyki... Gdzie cisza, spokój, wiatr, gdzie ścieżki są nierozdeptane i nierozjechane kołami... i gdzie o tej porze roku są KOLORY niesamowite... zresztą sami popatrzcie. Uprzedzam - sporo zdjęć, bo napadły mnie trudności decyzyjne... :-))))))))))) Klikając na zdjęcie pokaze się jego wieksza wersja, na której łatwiej dostrzec szczegóły... polecam:-))