dalia i heleborus. ciemne.

Ależ ten czas pędzi... ani się człowiek nie spostrzeże, a z niedzieli robi się czwartek... Czas odmierzam kolejną kawą, kolejną zupą/obiadem/śniadaniem, praniem piorącym się i wypranym, kolejnymi dniami karmienia kotów naszych przyjaciół, kolejnymi zdjęciami, pomysłami na nowe prace, mozolną dłubanką, kolejną audycją w radio, wschodem i zachodem słońca, pisaniem, rysowaniem projektów. Towarzyszy mi ciągle muzyka, odgłosy domu, dziecięcy gwar i kłótnie, zapach rozmarzającej po zimie ziemi, coraz głośniejsze trele ptasie. I wieczny niepokój, że coś ważnego przegapię, czegoś istotnego nie zauważę, coś mi umknie, znów czegoś nie zdążę, czymś się rozproszę. Że nie zareaguję/nie powiem/za dużo powiem/nie zadzwonię na czas/zapomnę. Nie odczytam prawidłowo intencji/emocji/uczuć/sygnałów. Im jestem starsza tym trudniej mi akceptować te oczywistości życia. I to, że mimo moich starań puzzle tej układanki nie zawsze pasują do siebie. I że nie wszystko zależy od nas. Dobrze, że mam kwiaty......... ;-))) to jeden ze stałych punktów na mapie mojego życia.