nadzieja ma kolor...

... zielony. Jadąc dzisiaj samochodem pomyślałam sobie, że jestem już trochę zmęczona tym wszechobecnym smutkiem i generalnie nie umiem poddawać się zbiorowemu przeżywaniu emocji. Obawiając się emocji tłumów nie wybieram się nawet do Krakowa w niedzielę (a może i wcale nie w niedzielę), choć mam tak blisko. Muszę chyba być znów pod prąd i po swojemu... bo ja już nie mogę bez nadziei. Bo beznadzieja mnie już osaczyła jakiś czas temu i próbuję się jej wyrwać. A wnet będzie coraz bardziej zielono i zakwitną ogrody. I w tym jest moja nadzieja. Forsycja już kwitnie jak szalona.