16/17/31 codzienne radości

Taaa... dzień jak codzień.... praca, praca, praca.... nawet praca może dawać radość, tym bardziej jak jej pomaleńku, acz zauważalnie, ubywa. Efekty uboczne pracy w domowym biurze/pracowni też są, w postaci dwóch choraków-przeszkadzaczy siedzących w domu, w tym i przedszkolak, znów. Zajęcia plastyczne obowiązkowe, oczywiście w formacie XXL, bo przecież zwykłej kartki format nie wystarcza już od dawna. I co się wyłania z chaosu linii? Ciężarówa, wyścigówka i zajączek, moi mili... na 5 nogach i na trawce. I nieśmiały podpis... "przekalkowany" z tego, co usłużna starsza siostra napisała.

Kot OCZYWIŚCIE łazi za mną noga w nogę, śpi w biurze zawsze obok mnie i ma szczególnie wyczulony słuch na odgłos migawki oraz odgłos krojenia mięsa. Pierwszy wyzwala konieczność natychmiastowego władowania się centralnie w kadr. Drugi dźwięk (jaki dźwięk??? wszak to niemal bezgłośne jest) potrafi wybudzić z najgłębszego snu, co mnie za każdym razem dziwi niepomiernie i w sekundę już jest ze mną w kuchni . Koty są niesamowite.

A teraz pokażę co przyleciało do mnie zza wielkiej wody. Niesamowite btw, że razem z inną paczką (no dobra, powiem... z maleńkimi zakupkami ;-))))) wysłaną dwa tygodnie wcześniej. Otóż Ola pisząca bloga http://alexls-destinationart.blogspot.com/ została przeze mnie kiedyś, daaawno temu, wylosowana w candy... I nigdy bym się nie spodziewała, że będzie tak przemiła i zechce mnie czymś obdarować. Z koperty wyjęłam fioletowy pakuneczek przewiązany zieloną rafią (moje firmowe kolory, skąd wiedziałaś???). A to co zobaczyłam po niecierpliwym rozpakowaniu, przerosło moje najśmielsze marzenia... wyszywane haftem krzyżykowym maleńki igielnik, saszetka z lawendą, woreczek na-nie-wiem-co-jeszcze, kilka kolorów muliny, mnóstwo kryształków, kanwa... mmmmmmm......... Olu - z całego serca dziękuję jeszcze raz i oficjalnie!!! sprawiłaś mi niebywałą radochę...

Niestety dalej wyglądam niewyraźnie... to wirusy-paskudy, krówek http://lawendowydom.blogspot.com/2010/03/krowki-domowe-smietankowe.html z przepisu Beaty się nie ulękły i dalej mnie dręczą.