Takie tam. Pan Kot.

Zaszyłam się poświątecznie... zawiesiłam... i jakoś jeszcze czekam na noworoczny reset i zaktualizowanie moich poczynań. W ubiegłym tygodniu odwaliłam trochę większych porządków, odkładanych już od dawna. Napiekłam się mufinek i innych takich dobrości, które znikały w dziobach moich sikorek w tempie zastraszającym. Zrobiłam najpyszniejszy sylwestrowy bigos jaki kiedykowiek mi się udał. Wielki gar noworocznego barszczu, o rubinowym kolorze i delikatnym wędzonkowym posmaku też już jest wspomnieniem.

I wenę jak na złość mam. Mówię na złość, bo pokończyły mi się strategiczne materiały i bez nich ani rusz. A sklepy z koniecznym zaopatrzeniem mają "gdzieś" zdesperowanego klienta dręczonego przez wizje kolejnych bransolet, kolczyków i innych takich i w najlepsze, powoli, bez pośpiechu liczą sobie inwentaryzacje. I będą zamkniete do 10 (!!!!!) stycznia. Dobrze, że jest internet. Więc popijam herbatę i buszuję... odkrywam nowe miejsca... i rysuję co mi tam do głowy wpada, żeby nie zwiało w mrokach niepamięci i dało się odtworzyć.

A kot śpi. Zazwyczaj tam, gdzie ja jestem. Niedawne miejsca ulubione omija szerokim łukiem. Szuka nowych... Jest wielki, z grubym futrzyskiem, zwinny bardzo. I wcale mu nie przeszkadza brak części ogona. Muszę też stwierdzić, iż jest w świetnej komitywie z kociskiem, którym zostałam obdarowana w pewnien listopadowy wieczór przez szyjącą mistrzynię Kasię, z którą miałam wielką przyjemność się spotkać i spędzić okruch czasu...